Photo By: Aino Kannisto
حرمت نگه دار دلم گلم
كين اشك خونبهاي عمر رفته من است ... ا
ميراث من – نه به قيد قرعه - نه به حكم عرف
يكجا سند زده ام همه را به حرمت چشمانت به نام تو
مهر و موم شده با آتش سيگار متبرك ملعون
كتيبه خوان خطوط قبايل دور
اين سرگذشت كودكي ست كه به سر انگشت پا
هرگز دستش به شاخه ي هيچ آرزويي نرسيده است ... ا
هر شب گرسنه مي خوابيد ... ا
چند و چرا نمي شناخت دلش
گرسنگي شرط بقا بود به آيين قبيله ي مهربانش ... ا
پس گريه كن مرا - به طراوت
به دلي كه مي گريست بر اسب باژگون كتاب دروغ تاريخش ... ا
و آواز مي خواند رياضيات را
در سمفوني با شكوه جدول ضرب با همكلاسيهايش : ا
دودوتا چهار تا ... چهار چهار تا بيس چهار تا ...... پنج پنج تا ....... شش شش تا ... ا
در يازده سالگي پا به دنياي شگفت كفش نهاد
با سر تراشيده و كت بلندي كه از زانوانش مي گذشت ... ا
با بوي كنده ي بد سوز و نفت و عرق هاي كهنه هاي دلم گلم
اين اشكها خون بهاي عمر رفته من است .... ا
دلم گلم اين اشكها خون بهاي عمر رفته من است ... ا
ميراث من .. ا
حكايت آدمي كه جادوي كتاب مسخ و مسحورش كرده است ... ا
تا بدانم و بدانم و بدانم .... ا
به وار وا نهاده ام مهر مادري ام را گهواره ا م را به تمامي ... ا
و سياه شد در فراموشي سگ سفيد امنيتم
و كبوترانم را از ياد بردم
و مي رفتم و مي رفتم و مي رفتم ... ا
تا بدانم تا بدانم تا بدانم ... ا
از صفحه اي به صفحه اي
از چهره اي به چهره اي
از روزي به روزي
از شهري به شهري
زير آسمان وطني كه در آن فقط مرگ را به مساوات تقسيم مي كردند ... ا
سند زده ام يكجا همه را به حرمت چشمان تو
مهر و موم شده با آتش سيگار متبرك ملعون
كه مي تركاند يكي يكي حفره هاي ريه هايم را ... ا
تا شمارش معكوس آغاز شده باشد بر اين مقصود بي مقصد
از كلامي به كلامي
و يكي يكي مردم بر اين مقصود بي مقصد
كفايت مي كرد مرا حرمت آويشن
مرا مهتاب – مرا لبخند
و آويشن حرمت چشمان تو بود .... نبود ؟
پس دل گره زدم به ضريح انديشه اي كه آويشن را مي سرود ... ا
حرمت نگه دار .... گلم ... دلم .... اشكهايي را كه خونبهاي عمر رفته ام بود ... ا
داد خود را به بي دادگاه خود آوردم ... همين ... ا
نه ... ا
نه ... به كفر من نترس ... نترس كافر نمي شوم هرگز ... زيرا به نمي دانم هاي خود ايمان دارم... ا
انسان و بي تضاد ؟!... ا
خمره هاي منقوش در حجره هاي ميراث
عرفان لايت با طعم نعنا ... ا
شك دارم به ترانه اي كه زنداني و زندانبان همزمان زمزمه مي كنند ... ا
....
بس ادامه مي دهم سرگذشت مردي را كه هيچ كس نبود با اين همه تهي اگر نمي بود
جهان قادر به حفظ تعادل خود نبود ... ا
چون آن درخت كه زير باران ايستاده است ... ا
نگاهش كن ... ا
چون آن كلاغ .. ا
چون آن خانه
چون آن سايه ... ا
ما گلچين تقدير و تصادفيم ... استواي بود و نبود ... ا
به روزگار طوفان موج و نور رنگ ... در اشكال گرفتار آمدم ... ا
مستطيل هاي جادو - مربع هاي جادو ... ا
من در همين پنجره معصوميت آدم را گريه كردم ... ا
ديوانگي هاي ديگران را ديوانه شدم
زلف به چپ و راست خواباندم تا دل ببرم از دختر عمويم
از ديوار راست بالا رفتم به معجزه ي كودكي با قورباغه اي در جيبم
حراج كردم همه ي رازهايم را يكجا دلقك شدم با دماغ پينوكيو و بته ي گَوَني به جاي موهايم ... ا
آري گلم دلم ... حرمت نگه دار ... كين اشكها خونبهاي عمر رفته من است .. ا
سرگذشت كسي كه هيچ كس نبود .. و هميشه گريه مي كرد ... ا
بي مجال انديشه به بغض هاي خود ... ا
تا كي مرا گريه كند... تا كِي ... ا
و به كدام مرام بميرد ... ا
آري گلم دلم ... فریاد بزن مرا ... ا
و به آفتاب فردا بيانديش كه براي تو طلوع مي كند ... ا
با سلام و عطر آويشن
كين اشك خونبهاي عمر رفته من است ... ا
ميراث من – نه به قيد قرعه - نه به حكم عرف
يكجا سند زده ام همه را به حرمت چشمانت به نام تو
مهر و موم شده با آتش سيگار متبرك ملعون
كتيبه خوان خطوط قبايل دور
اين سرگذشت كودكي ست كه به سر انگشت پا
هرگز دستش به شاخه ي هيچ آرزويي نرسيده است ... ا
هر شب گرسنه مي خوابيد ... ا
چند و چرا نمي شناخت دلش
گرسنگي شرط بقا بود به آيين قبيله ي مهربانش ... ا
پس گريه كن مرا - به طراوت
به دلي كه مي گريست بر اسب باژگون كتاب دروغ تاريخش ... ا
و آواز مي خواند رياضيات را
در سمفوني با شكوه جدول ضرب با همكلاسيهايش : ا
دودوتا چهار تا ... چهار چهار تا بيس چهار تا ...... پنج پنج تا ....... شش شش تا ... ا
در يازده سالگي پا به دنياي شگفت كفش نهاد
با سر تراشيده و كت بلندي كه از زانوانش مي گذشت ... ا
با بوي كنده ي بد سوز و نفت و عرق هاي كهنه هاي دلم گلم
اين اشكها خون بهاي عمر رفته من است .... ا
دلم گلم اين اشكها خون بهاي عمر رفته من است ... ا
ميراث من .. ا
حكايت آدمي كه جادوي كتاب مسخ و مسحورش كرده است ... ا
تا بدانم و بدانم و بدانم .... ا
به وار وا نهاده ام مهر مادري ام را گهواره ا م را به تمامي ... ا
و سياه شد در فراموشي سگ سفيد امنيتم
و كبوترانم را از ياد بردم
و مي رفتم و مي رفتم و مي رفتم ... ا
تا بدانم تا بدانم تا بدانم ... ا
از صفحه اي به صفحه اي
از چهره اي به چهره اي
از روزي به روزي
از شهري به شهري
زير آسمان وطني كه در آن فقط مرگ را به مساوات تقسيم مي كردند ... ا
سند زده ام يكجا همه را به حرمت چشمان تو
مهر و موم شده با آتش سيگار متبرك ملعون
كه مي تركاند يكي يكي حفره هاي ريه هايم را ... ا
تا شمارش معكوس آغاز شده باشد بر اين مقصود بي مقصد
از كلامي به كلامي
و يكي يكي مردم بر اين مقصود بي مقصد
كفايت مي كرد مرا حرمت آويشن
مرا مهتاب – مرا لبخند
و آويشن حرمت چشمان تو بود .... نبود ؟
پس دل گره زدم به ضريح انديشه اي كه آويشن را مي سرود ... ا
حرمت نگه دار .... گلم ... دلم .... اشكهايي را كه خونبهاي عمر رفته ام بود ... ا
داد خود را به بي دادگاه خود آوردم ... همين ... ا
نه ... ا
نه ... به كفر من نترس ... نترس كافر نمي شوم هرگز ... زيرا به نمي دانم هاي خود ايمان دارم... ا
انسان و بي تضاد ؟!... ا
خمره هاي منقوش در حجره هاي ميراث
عرفان لايت با طعم نعنا ... ا
شك دارم به ترانه اي كه زنداني و زندانبان همزمان زمزمه مي كنند ... ا
....
بس ادامه مي دهم سرگذشت مردي را كه هيچ كس نبود با اين همه تهي اگر نمي بود
جهان قادر به حفظ تعادل خود نبود ... ا
چون آن درخت كه زير باران ايستاده است ... ا
نگاهش كن ... ا
چون آن كلاغ .. ا
چون آن خانه
چون آن سايه ... ا
ما گلچين تقدير و تصادفيم ... استواي بود و نبود ... ا
به روزگار طوفان موج و نور رنگ ... در اشكال گرفتار آمدم ... ا
مستطيل هاي جادو - مربع هاي جادو ... ا
من در همين پنجره معصوميت آدم را گريه كردم ... ا
ديوانگي هاي ديگران را ديوانه شدم
زلف به چپ و راست خواباندم تا دل ببرم از دختر عمويم
از ديوار راست بالا رفتم به معجزه ي كودكي با قورباغه اي در جيبم
حراج كردم همه ي رازهايم را يكجا دلقك شدم با دماغ پينوكيو و بته ي گَوَني به جاي موهايم ... ا
آري گلم دلم ... حرمت نگه دار ... كين اشكها خونبهاي عمر رفته من است .. ا
سرگذشت كسي كه هيچ كس نبود .. و هميشه گريه مي كرد ... ا
بي مجال انديشه به بغض هاي خود ... ا
تا كي مرا گريه كند... تا كِي ... ا
و به كدام مرام بميرد ... ا
آري گلم دلم ... فریاد بزن مرا ... ا
و به آفتاب فردا بيانديش كه براي تو طلوع مي كند ... ا
با سلام و عطر آويشن