شمایل تو بدیـــدم نـه عقـل ماند ونه هـــوشـم

Photo by: Cedo Popovski

×××

هـــزار جـهـد بـکـردم کـه سرّ عشق بپوشم

نبــــود بـر ســـر آتـــش میسرم که نجـــوشم
×××

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم

شمایل تو بدیـــدم نـه عقـل ماند ونه هـــوشـم
×××

حکایتـــی ز دهــانـــت به گـــوش جــان آمـد

دگر نصیحت مردم حکایـــتــی اسـت بگـــوشم
×××

مگـــر تو روی بـپوشــــی و فــتنه باز نشانی

که من قرار نـدارم کــــه دیــده از تو بـــپـوشم
×××

من رمــــیده دل آن بـــه کـه در سـماع نیایم

که گـر به پـــای درآیـم به در برند به دوشــــم
×××

بیا به صـــلح من امـروز در کـنـار مـن امشب

که دیده خواب نکرده است از انتظار تو دوشم
×××

مرا به هــــیــچ بــدادی و مــن هـنـوز بر آنم

که از وجــــود تـــو مـویی به عالمی نفروشـم
×××

به زخـــم خـورده حکایت کنم ز درد جراحت

که تنـدرست ملامــــت کــنـد چو من بخروشم
×××

مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن

سخن چه فــایده گــفـتن چو پند می ننیوشـم
×××

به راه بادیه رفـتن به از نشســتن بـــاطــل

وگر مـــراد نــیــابـم بـــه قـــدر وسع بکوشـم