بزم خدا

ز خاک من اگر گندم بر آید

از آن گر نان پزی مستی فزاید

خمیر و نانوا، دیوانه گردند

تنورش، بیت مستانه سراید

میا بی دف، به گور من زیارت

که در بزم خدا، غمگین نشاید

به دردی زان کفن بر سینه بندی

خراباتی ز جانت دل گشاید

مرا حق از می عشق آفریدست

همان عشقم اگر مرگم بزاید

منم مستی و اصل من، میِ عشق

بگو از می به جز مستی چه زاید؟