چهارشنبه، دی ۱۴، ۱۳۸۴

سلطان علیِ پروین


کمتر کسی رو سراغ دارم که "علی پروین" رو نشناسه. پروین یه جورایی معنی تلفیق لوطی گری و لات منشی توام رو می ده! اما این روزا یه اتفاقاتی تو عالم فوتبال ایران داره می افته که با اون تعریف منحصر به فرد از علی پروین در تضاده! علی آقا رو من از هفت هشت سالگی دوست داشتم. زمانی که خودم استقلالی بودم (چرا؟) و از بازیه خوب علی آقا حرصم می گرفت. همه دور و وریام پرسپولیسی بودن جز من! یادمه سال آخری که علی آقا بازی می کرد، پرسپولیس با هما بازی داشت. تو اون بازی من دلم می خواست هما برنده باشه ولی وقتی دقیقه چهار بازی علی پروین با اون قد کوتاهش با یه ضربه سر تور دروازه هما رو لرزوند، منم حساب کار دستم اومد. علی آقا اون روز دو تا گل زد و سه تا پاس گل داد. در نهایت هم پرسپولیس با سه گل "فرشاد پیوس" و دو گل "علی پروین" . یه گل "مرتضی کرمانی" شش بر صفر اون بازی رو برد. حتی یادمه بعد از گل دومِ پروین، که یه ضربه کاشته بود، پزشک تیم هما هم از شدت هیجان بالا و پائین می پرید! بعد از اون هم کم کم پرسپولیسی شدم (چرا؟) و به عشق پروین بارها و بارها تو استادیوم فریاد می کشیدم... علی آقا! الانم که نه قرمزم نه آبی، یه جورایی دوسِت دارم. همیشه و همه جا تو هر بحث فوتبالی، هم از فوتبالت دفاع می کردم، هم از مرامت ... امـــــــــــــــــــــا ... آره دیگه ... علی آقا انگار دنیای مدرن امروز تو رو هم که واسه من همیشه مظهر غرور و مردونگی بودی، نرم و انعطاف پذیر کرده! یه روز می گی فلانی دیگه نیاد سر تمرین و فرداش می گی حالا من عصبانی بودم و یه چیزی گفتم! یه روز می گی مربی خارجی بیاد می رم می شینم یه گوشه و از دیدن بازی لذت می برم ... فرداش مربی خارجی بیچاره رو با بد و بیراه بیرون می کنی که خودت دوباره بشینی رو نیمکت! این آخریشم که دیگه نگو. بعد از بازیه با فجر که تو استادیوم آزادی چهار - دو به فجر باختین، با بغض گفتی دیگه فوتبال علی پروین تموم شد، حتی وقتی گزارشگر ازت پرسید یعنی دیگه استادیوم هم نمی آیین؟ خیلی سریع گفتی نه ... از این به بعد با برد پرسپولیس عشق می کنم و با باختش گریون می شم! اما دو روز نشد که حرفتو پس گرفتی و دوباره با سلام و صلوات برگشتی سر جای اوّلت... آره علی آقا داری بیست و سه چهار تا عنوان قهرمانی رو که با پرسپولیس بدست آورده بودی، ذره ذره از بین می بری. با این حال بازم دوسِت دارم و بازم اگه یه روزی پام به ورزشگاه برسه حتماً بلند بلند فریاد می زنم
سلطان علیِ پروین